મછરાળી મોગલ ગાંડી થઈ ડણકી ને ડુંગર ગાળીયે

માડી તારા નવ નગર ને નવ નેહડા,માડી તારી નજરૂ ફરે છે નવખંડમાથે રે
મછરાળી મોગલ ગાંડી થઈ ડણકી ને ડુંગર ગાળીયે…(1)
માડી, તે કાળા રે સરપુંનેકીધો કોરડો,માડી, એ તો વખડાં વમને ને ફણીધરફુફે રે,
મછરાળી મોગલ….ગાંડી થઈ ડણકી ને ડુંગર ગાળીયે…(2)
માડી, તારા કોરડે હાલે છે વ્યોમે વાવડો,માડી, તેંતો કોરડે દૈત્યું ને દંડતે દીધા રે,
મછરાળી મોગલ…ગાંડી થઈ ડણકી ને ડુંગર ગાળીયે…(3)
માડી, તારા સીમાડા લોપ્યા નેઅંગડા માગીયા,માડી, તેં તો ભેળીઓ ઉતારી જોનેબાંધી ભેટે રે,
મછરાળી મોગલ…ગાંડી થઈ ડણકી ને ડુંગર ગાળીયે…(4)
માડી, એવા હોકારા કરીનેદાનવા હુકળ્યા,માડી, તું તો રથડો મેલીને રણમાં કુદી રે,
મછરાળી મોગલ….ગાંડી થઈ ડણકી ને ડુંગર ગાળીયે…(5)
માડી, તારાં ખાંડા ને ખડગ રણમાં ખડખડયાં,માડી, ત્યા તો લડઆ વીનાના લશ્કર ભાગ્યા રે,
મછરાળી મોગલ…ગાંડી થઈ ડણકી ને ડુંગર ગાળીયે…(6)
માડી, આજ દાનવકુળ સળગે રે ડુંગરદોયલા,માડી, તારા રોષના દાવાનળ રેલ્યા રે,
મછરાળી મોગલ…ગાંડી થઈ ડણકી ને ડુંગર ગાળીયે…(7)
માડી, તારાં છોરુને સંતાપ્યા દેવળ દુભવ્યા માડી, એના જડબા ચીરીને દાંતજેર્યા રે ,

મછરાળી મોગલ…ગાંડી થઈ ડણકી ને ડુંગર ગાળીયે…(8)
માડી, એવા લોહીના તરસ્યાંનેભરખી લીધા રે,
મછરાળી મોગલ…
માડી, એવી નવલખ ધેનુ રે તારે આંગણે,માડી, એ તો સૂરજનાં ખેતરચરવા જાય રે,

મછરાળી મોગલ…ગાંડી થઈ ડણકી ને ડુંગર ગાળીયે…(9)

માડી, એ તો સૂરજનાં ખેતરચરવા જાય રે,
માડી, એ તો સૂરજના આથમે
ચરવા જાય રે,
મછરાળી મોગલ…મછરાળી મોગલ…ગાંડી થઈ ડણકી ને ડુંગર ગાળીયે…(10)

માડી, તારા ઘોળા રે ધણ ચરે આઘા આભમાં માડી, એના રખોપાં રાખે છે રાતનો રાજા રે,
મછરાળી મોગલ…ગાંડી થઈ ડણકી ને ડુંગર ગાળીયે…(11)

માડી, તારી કાળીયું લટું ને કાળો ભેળીઓ
માડી, તારો આકરો ત્રંબક વરણો વાન રે,
મછરાળી મોગલ…ગાંડી થઈ ડણકી ને ડુંગર ગાળીયે…

માડી, તારો મારકણો મોરો ને જોણી આકરી માડી, તારા કાળજા મશરૂથી સાવ છે કુણા રે,
મછરાળી મોગલ…ગાંડી થઈ ડણકી ને ડુંગર ગાળીયે…(12)
માડી, તુંતો ભવના ભૂલેલાં દખિયાં ભાળતી માડી,તારાહૈયાનો હેમાળો ઓગળીને હાલે રે,
મછરાળી મોગલ…ગાંડી થઈ ડણકી ને ડુંગર ગાળીયે…(13)
માડી, તારી સેવા જો કરે તો દોયલા દુઃખ પર ટળે,માડી, તારી આળ્યું જો કરેતો થાય ઉત્પાત રે,
મછરાળી મોગલ…ગાંડી થઈ ડણકી ને ડુંગર ગાળીયે…(14)
.
માડી, તારો ‘કાગે’ રે પરગટ પરચો ભાળીયોમાડી, તારા વાછરું ચારે છે વનનો રાજા રે,
મછરાળી મોગલ…ગાંડી થઈ ડણકી ને ડુંગર ગાળીયે…(15)
-કવિ : ચારણ દુલા ભાયા ‘કાગ